«Ο Τουρισμός διαχρονικά, σε όλη τη διάρκεια της κρίσης, στήριξε το θεσμό των συλλογικών διαπραγματεύσεων έμπρακτα και όχι στα λόγια. Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ξενοδόχων, με 140.000 περίπου εργαζόμενους στα ξενοδοχεία όλης της χώρας, υπέγραψε τέσσερις κλαδικές συμβάσεις από το 2012 έως το 2018, όλες αποτέλεσμα καλής συλλογικής διαπραγμάτευσης των μερών και όχι μονομερούς προσφυγής στη διαιτησία, όπως σε αρκετές περιπτώσεις συνέβαινε πριν από το 2010. Μάλιστα, είναι ίσως η μοναδική εργοδοτική οργάνωση που εγγράφως, από κοινού με τους εργαζόμενους, έχει ζητήσει από το Υπουργείο Εργασίας την επαναφορά της υποχρεωτικότητας. Οι όποιες αποφάσεις στα εργασιακά θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη τη σημερινή κατάσταση και στην αγορά εργασίας, με τη συνολική ανεργία στο 20% και αυτή των νέων σε πολύ υψηλότερα επίπεδα, αλλά και της οικονομίας γενικότερα, με πολλές επιχειρήσεις στο όριο της πιστωτικής ασφυξίας. Ναι λοιπόν στην επέκταση των ΣΣΕ, εφόσον πληρούνται οι προϋποθέσεις του νόμου, η επέκταση αυτή όμως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να διαλαμβάνει ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις και όσες προκύπτουν από διαιτητικές αποφάσεις που προκλήθηκαν από μονομερή προσφυγή. Είναι απαραίτητο επίσης, παρά τις μεγάλες αντιδράσεις εδώ και χρόνια για τον υποκατώτατο μισθό των νέων εργαζομένων έως 25 ετών, εάν αυτός καταργηθεί, να υπάρξει σαφής πρόβλεψη για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας, ανεξαρτήτου ηλικίας και με ακριβή ορισμό του ποιος χαρακτηρίζεται νεοεισερχόμενος. Τέλος, ειδικά όσον αφορά τον τουρισμό, ο οποίος αποτελείται από πολλών ειδών επιχειρήσεις, διαφόρων μεγεθών και σε περιοχές που αντικειμενικά είναι διαφόρων ταχυτήτων, πρέπει να υπάρχει και σαφής πρόβλεψη απόκλισης επιχείρησης από την εφαρμογή της ΣΣΕ, με κριτήρια που πιστεύω δεν είναι δύσκολο να προβλεφθούν.»